A Tasmanian Tale

Lang geleden, in een land ver van Nederland vandaan, leefde er eens een man. Deze man heette Abel Tasman en hij werd er op uitgestuurd om het vaste land van Australië te ontdekken, maar in plaats daarvan stuitte hij in 1642 op een klein en prachtig eiland vlak onder het vaste land. Hij noemde het Van Diemensland, naar zijn opdrachtgever. Maar in het begin van de negentiende eeuw kwamen de Britten en zij namen het eiland over om er hun veroordeelden naartoe te schepen. In 1856 veranderden de Vandiemenslanders de naam in Tasmanië, naar de naam van de Nederlandse ontdekker. En nu, zo'n 350 jaar na de eerste Westerse ontdekking, ben ik er geweest. En het was fantastisch.

Zaterdag 19 april stapten Nicole en ik in het vliegtuig naar Hobart, de hoofdstad van Tasmanië, waar we laat in de avond aan zouden komen. De eerste indruk was eigenlijk een slechte, want de hele stad was leeg en stil om 22.00 uur... Wanneer je uit het drukke Melbourne komt, is dat wel even anders. Maar misschien wel beter, want wij moesten de volgende ochtend toch om 6.45 op voor onze tour!

Zondag begonnen we dus al vroeg met een daguitstapje. Om 7.30 uur stond het busje van Jumptours voor de deur en met 11 meiden en tourguide Will gingen we op weg naar Port Arthur, een ruïne van een gevangenis die gebouwd werd voor en door de veroordeelde gevangenen in Tasmanië. Op de weg ernaartoe stopten we echter op heel veel mooie plekjes langs de kust, zoals Devil's Kitchen, Tasman Arch en het grappige plaatsje Doo-town. In dit dorp hebben alle huizen een naam met "Doo" erin; Doo-me, just-Doo-it, Doo-nothing, dr.Doolittle, etc. Eenmaal in Port Arthur zelf kregen we een guided tour door het hele complex en een boatcruise langs de kust, heel interessant! Helaas wilde het weer niet heel erg meewerken en was het vrij koud en nat, maar dat mocht de pret niet drukken. We kwamen weer terug in Hobart rond half 6, waarna we met z'n allen wat gingen eten en drinken in een pub. Maar weer vroeg naar bed, want de volgende dag zouden we weer om 7.30 starten!

Maandag werden we opgehaald door een nieuwe reisleider, Andrew, die ons de rest van de tour zou rondrijden en begeleiden. En daarnaast werd ons meidenclubje aangevuld met 7 extra chicks en ook 5 jongens, om het oestrogeengehalte een beetje in balans te houden. Dus met 23 man, tussen de 21 en 31 jaar, en Andrew de tourguide zouden we die dag beginnen aan onze reis rond het eiland. Eerste stop: het Mount Field National Park en een regenwoudwandeling naar de Russell Falls. Supermooi! Zoveel tinten groen had ik nog nooit eerder bij elkaar gezien... Daarna gingen we naar het diepste meer van Australië, Lake St. Clair, en naar Donaghy's Hill, waar we een prachtig uitzicht hadden over een vallei. Het was nog steeds vrij regenachtig weer en met de laaghangende wolken, kreeg de vallei een heel mysterieuze aanblik; gaaf om te zien. Die avond zouden we verblijven in Tullah, een dorp met 270 inwoners, in de Jumpshack (het eigen, krakkemikkige, huis van de reisorganisatie). Onder het genot van enkele drankjes en een goede BBQ hebben we elkaar die avond wat beter leren kennen. Het was echt een leuke groep en Nicole en ik konden het al snel goed vinden met onder andere de Nieuw-Zeelandse Angela, Chris uit Texas en de Franse Laurene.

Dinsdagochtend opnieuw vroeg uit de veren, want we gingen een 3 uur durende regenwoudwandeling maken naar de Montezuma Falls! Een lange tocht, maar het was het waard. Vooral de terugweg was erg leuk, aangezien Angela en ik het ene hitje na het andere opzetten en we luidkeels meezingend met Queen en de Backstreet Boys onze weg baanden door de grote plassen regenwater. Na deze natte, maar mooie ochtend was het tijd voor de lunch in een klein vissersdorpje en daarna door naar de Henty Sand Dunes aan de Westkust. Dit zijn enorme duinen met prachtig wit zand, waar we doorheen konden rennen en vanaf konden springen. In de verte zagen we de zee en om het plaatje compleet te maken, kwam de zon dan eindelijk door en werd het zelfs een beetje warm :). Na genoeg gesprongen te hebben, keerden we terug en maakten ons klaar voor een avond in de enige publieke plaats die Tullah rijk is: de pub. Het begon als een rustige avond, maar toen de muziek aanging en de karaoke tevoorschijn werd gehaald, was er niks rustigs meer aan. Nicole, Angela en ik pakten de dansvloer en langzamerhand deed iedereen mee. Voetjes van de vloer, hitjes die werden gezongen in alle mogelijke accenten van de wereld, een beetje tango geleerd van een Braziliaanse en toen bevond ik me ineens in een Michael Jackson solo met een juichend publiek. Als je me een beetje kent dan weet je; mijn avond kon niet meer stuk! Ik word weer helemaal enthousiast nu ik erover schrijf haha...

De volgende ochtend stonden we, íets minder enthousiast, weer vroeg naast ons bed. We zouden Tullah verlaten en op weg gaan naar het Cradle Mountain National Park. Een hele heldere dag vandaag en daar hadden we geluk mee, want nu konden we Cradle Mountain heel mooi zien liggen. De meeste mensen kozen ervoor om daar een steile berg te beklimmen, maar na de inspanningen van de avond ervoor kun je je misschien indenken dat een paar van ons daar vriendelijk voor bedankten. 3 uur lang zijn we in het park gebleven en hebben we een wandeling gemaakt om Dove Lake heen, aan de voet van de berg. Werkelijk prachtig! Iedere 10 minuten veranderde het landschap; van rotsachtig naar regenwoud en van regenwoud naar gewoon bos zoals we dat in Ulvenhout ook hebben. Echt een aanrader! Hierna hielden we onze lunchstop in the town of Sheffield. Andrew (we waren inmiddels goede vrienden met de reisleider) vertelde dat er hier een Nederlandse man rondliep met een Alpaca waar mensen mee op de foto konden. Daar ging ik dus even naar op zoek om een praatje te maken. Heel aardige man. Ludo was geboren in Soest en woont nu al 53 jaar in Tasmanië, maar spreekt nog steeds goed Nederlands. Z'n ouders waren verhuisd toen hij 19 was omdat ze wat meer Lebensraum wilden en nu, eenmaal gepensioneerd, loopt hij rond met Pedro de Alpaca voor een extra zakcentje. Grappig verhaal :). Na de lunch was het tijd voor een honingproeverij, wederom gerund door een Nederlandse familie (verhuisd in 1982), en een proeverij met gerookte zalm. Een lekkere zalmmoot gekocht voor de lunch van morgen. Die avond verbleven we in Launceston, de andere grote stad van Tasmanië. Levendiger en groener dan Hobart en een universiteitsstad, wat voor ons goedkope pizza en Uni Night betekende.

En toen was het al donderdag. Dit was de meest relaxte dag van de week. In de ochtend hadden we een kaasproeverij; erg lekker. Het valt me sowieso op dat de kaas en melk hier eigenlijk hetzelfde smaakt als in Nederland, iets wat in bijvoorbeeld Frankrijk helemaal niet zo is. Positief! Hierna reden we door naar de Bay of Fires aan de Oostkust: zúlk wit zand en zúlk helder water! Lunch in het zand met de gekochte zalm, kaas en crackers; door het zand en het water lopen; op rotsen klauteren... hier heb ik heel wat mooie foto's gemaakt. Na deze uitgebreide stop gingen we alweer door naar de overnachtingslocatie in Bicheno. Leuke stapelbedden met gordijntjes en de houten muren gaven het hostel een chalet-achtige sfeer en die avond bleven we dan ook gezellig binnen en speelden spelletjes. Bovendien moesten we goed slapen, want de liefhebbers moesten al om 5.15 uur opstaan...

Waarom, vraag je je dan af? Nou, het was ANZAC-day die vrijdag. Ik was zo'n liefhebber en met 5 lagen kleren liepen we voor zonsopgang naar het dorpscentrum voor de beroemde Dawn Service. Op ANZAC-day herdenken de Australiërs en Nieuw-Zeelanders de gevallen slachtoffers in de Eerste Wereldoorlog, in Gallipoli. Duizenden zijn daar gestorven, gewond geraakt of verdwenen op hun missie. Het was best wel indrukwekkend om zo'n Dawn Service mee te maken; een hele menigte in het donker, een praatje, het hijsen van de vlaggen, de Last Post en 2 minuten stilte met aan de horizon de eerste tekenen van een nieuwe dag. The night is darkest before the dawn. Erg mooi. Na de dienst ging het dorp gezamenlijk ontbijten, maar wij liepen naar een uitzichtpunt op een heuvel om vanaf daar naar de zonsopgang te kijken. Ik wou dat ik woorden had die dat zouden kunnen beschrijven... Ik zal wat foto's plaatsen, maar die doen eigenlijk geen recht aan het geheel.

Maar deze dag was tevens de laatste dag van onze tour. Na het ontbijt vertrokken we naar Wineglass Bay voor opnieuw een wandeling van 3 uur: over een berg naar het strand, daar chillen en toen weer terug de steile berg op. Maar het was het wederom weer allemaal waard als je eenmaal op het strand stond met je voeten in het prachtige heldere water. Helaas was het te koud om te zwemmen, maar toch voelde het een beetje paradijselijk. Eenmaal terug bij het busje gingen we toen op weg naar East Coast Natureworld, waar de kangoeroes en wallabies gewoon rondhoppen en gevoerd worden door de bezoekers :). Daar heb ik ook m'n eerste (en laatste) Tasmanian Devils gezien! Kleine schattige beestjes, al doet de naam anders vermoeden. Na zo'n 1000 foto's met de kangoeroes was het dan toch echt tijd om terug te keren naar Hobart. Die avond vloog de helft van de groep al naar het vaste land, maar met de andere helft van de groep zijn we die avond lekker gaan eten en goed gaan stappen in Hobart.

Zaterdag hadden we dus een dag voor onszelf, maar omdat er nog zoveel mensen van de groep in Hobart waren, hebben we toch nog een tripje met hun gemaakt. Naar MONA, een heel beroemd experimenteel museum voor moderne kunst. Andrew de reisleider reed ons in z'n eigen auto heen en weer. Samen met Nicole, Andrew en Chris zijn we daarna nog naar een whiskyproeverij gegaan en toen moesten Nic en ik echt naar het vliegveld. Andrew reed ons er weer heen (altijd vrienden worden met de reisleider!!), dus dat was heel fijn. Met 7 lagen kleding door de check-in balie omdat onze backpacks te zwaar waren en een uurtje later stonden we weer in Melbourne. Wel jammer... na alle rust en natuur van Tasmanië vind ik een miljoenenstad toch niet echt thuiskomen... Ach, reden om ooit nog eens terug te gaan.

En dat thuis voelen kwam zondag wel weer, met Koningsdag! Ik weet niet hoe ze het doen, maar Nederlanders maken er echt óveral in de wereld een feestje van! Samen met Vera en Adriaan van de halls gingen we de stad in en daar, midden in het centrum, werden we verwelkomd door Nederlandse muziek, kraampjes, sjoelen, kroketten, stroopwafels en overal oranje. Fantástisch! Echt een mini festival. Een Heineken in de hand, de zon op m'n gezicht en lekker Nederlands kletsen met op de achtergrond de skyline van Melbourne; genieten! Daar werden we echt heel vrolijk van. Zo vrolijk dat we daarna ook nog even het Eureka Skydeck hebben bezocht, voor een prachtig uitzicht over de hele stad. Het was er immers een perfecte dag voor en tja waarom niet?

Maar aan alles komt een eind, helaas... En ook aan m'n geld... Dat wordt water en brood de komende dagen, maar ach, het was het waard. Je leeft maar één keer en dat soort dingen :).

Long story short; het prachtige land dat Abel Tasman 350 jaar geleden ontdekte, heb ik nu ook mogen bewonderen. Pas maar op, ik zou mezelf daar nog zo zien wonen. Het is maar goed dat ik er geen leuke man heb ontmoet... Or have I...?

See you when I see you!

Liefs,
Gabriëlle