Photos don't do justice

Jahaa, ben ik weer. Vanuit Byron Bay dit keer. Het voelt alsof er minstens twee maanden voorbij zijn gegaan sinds de laatste keer dat ik heb geschreven, ook al is het maar 2 weken. A lot has happened.

De tien dagen in Nieuw Zeeland waren absoluut fantastisch. Samen met Felicia kwam ik op zaterdag 28 juni midden in de nacht aan in Christchurch, om de volgende ochtend vroeg te beginnen met onze rondreis door het Zuidereiland. Ik wist dat Nieuw Zeeland mooi was, maar ik wist niet dat het zo mooi was! Ik had een vermoeden dat je er allerlei gave dingen kon doen, maar ik wist niet dat het ging om zulke gave dingen! De eerste dag reden we met de Kiwi Experience bus naar Kaikoura, een dorpje dat bekend staat om zijn marine wildlife. Relatief dicht bij de kust bevindt zich namelijk een enorme schacht in het water, wat het mogelijk maakt voor allerlei zeedieren om dicht bij het land te leven. Walvissen, dolfijnen, zeehonden, zeeleeuwen en ontelbaar veel rassen albatrossen zijn daar een normale verschijning. Die middag heb ik dan ook mijn angst voor de oceaan en alles wat erin leeft overwonnen en heb ik met maar liefst 500 wilde dolfijnen gezwommen! Volledig in wetsuit gehesen sprongen we met een groep in de Stille Oceaan en de dolfijnen waren letterlijk overal en op een afstand van soms slechts 30 centimeter van mij vandaan. Het was echt best wel eng, want het blijven wilde dieren en we mochten ze dan ook niet aanraken (je weet nooit hoe ze reageren), maar ook wel echt heel cool. Soms kon je ze een beetje uitdagen en dan bleven ze met je in rondjes zwemmen, sneller en sneller en sneller. Heel speelse dieren! Het enige mindere aan deze dag was het ijskoude water (het is winter) en het feit dat Felicia en ik allebei mega zeeziek werden op de weg terug.

De volgende dag gingen we opnieuw vroeg op weg. Kaiteriteri was de bestemming en die dag was voornamelijk veel in de bus zitten. In de ochtend hebben we een korte wandeling gemaakt naar een plekje waar een hele groep zeehonden aan het spelen was bij een waterval (schattig!) en in de middag stopten we ergens voor een korte wijnproeverij. Die avond hebben we genoten van een lekkere pubmeal, een quiz night en live music in de bar van het hostel.

Dinsdag de 30e was weer een activiteit gepland: het Abel Tasman National Park. Met een jetboat-watertaxi werden we naar het begin van een wandelroute gebracht. Echt een prachtig park met mooie uitkijkpunten en vergezichten. Die dag hebben we ook vrienden gemaakt met enkele andere meisjes, met wie we de rest van de dagen ook veel tijd zouden doorbrengen. Er waren drie Duitse meisjes; Laura, Rebecca en Hanna; een Amerikaans meisje genaamd Emmalee en een meisje die toevallig ook uit Melbourne kwam en ook aan Monash studeerde; Lauren. Heel leuke meisjes :). Die avond kwamen we aan in Westport, waar we met de hele groep van onze bus een lokale bar op stelten hebben gezet.

Behoorlijk brak, maar met goede moed sprongen we de volgende ochtend weer in de bus. Franz Josef was vandaag het eindpunt en daar zouden we twee nachten doorbrengen. Aan het eind van de middag, na heel wat stops op mooie uitkijkpunten, kwamen we aan in het super kleine maar leuke dorpje aan de voet van de besneeuwde Southern Alps. Het hostel was fantastisch; leuk gebouw, vriendelijk personeel en een leuke hostelbar met goedkope biertjes. Veel tijd (en zin) hadden we echter niet om in de bar door te brengen, want de volgende ochtend stond iets heel gaafs op het programma waar we zeker al onze energie voor nodig hadden.

Franz Josef is genoemd naar de Franz Josef gletsjer; het achtste wereldwonder en een gletjer die zeker niet meer zal bestaan over 50 jaar. Een must-see dus nu ik er was. Er was alleen maar 1 manier om op de gletsjer te komen... per helikopter! :) In kleine groepjes werden we omhoog gebracht om vervolgens 3 uur op de gletsjer rond te lopen, door natuurlijk ijstunnels te kruipen en ons door smalle crevesses te manouvreren. Ik wist niet dat ijs zo blauw kon zijn. Echt prachtig. Ontzettend duur, maar iedere cent waard als je daar boven op de berg staat. Woorden kunnen het eigenlijk niet beschrijven en foto's doen het ook geen recht. Oprecht, iedereen moet naar Nieuw Zeeland gaan. You'll be blown away! Na de wandeling konden we lekker relaxen in de hot pools van het dorpje en die avond hebben we goed genoten van een, welverdiend, biertje/wijntje/te veel goon.

Op 4 juli was het weer hop in de bus en op naar Wanaka, de laatste stop voor het hoogtepunt van het Zuidereiland: Queenstown. Onderweg hadden we weer enkele stops bij mooie uitkijkpunten. Gelukkig was het een heldere dag, want dat maakte het mogelijk om Mount Cook en Mount Tasman te zien; de twee hoogste bergen van Nieuw Zeeland. Die bergen werden vervolgens ook prachtig weerspiegeld in het Lake Matheson. Echt prachtig. Ik blijf het zeggen, maar het was ook zo. Deze dag was sowieso een hele mooie dag om te rijden, omdat de rit de wisselende weersomstandigheden in Nieuw Zeeland heel goed liet zien. Het ene moment reden we door de bergen en begon het te sneeuwen, het volgende moment doemde er ineens een prachtig meer met het blauwste water ooit op onder een strakblauwe lucht en volle zon. Aan dit meer lag Wanaka, een gezellig dorp wat helemaal de sfeer van skien, snowboarden en apres-skien (excuus, Aussie computers kennen geen accenten op letters) uitademde. Die avond hebben we gewoon gezellig rondgelopen, gegeten en op tijd gaan slapen.

Yeah, Queenstown baby! The Adrenaline Town. Queenstown was het einde van de Westkust-trip en ook het einde van het groepsgevoel wat we over de afgelopen dagen hadden opgebouwd. Iedereen bleef namelijk een verschillend aantal dagen in dit fantastische dorp; sommigen bleven een maand, anderen 2 weken en weer anderen maar 3 dagen. Ik behoorde tot de laatste categorie, helaas, want ik zat op een strak tijdschema. Desalniettemin heb ik er het beste uit gehaald. Wat maakt Queenstown zo bijzonder? Dat vraag je je nu misschien af. Nou, Queenstown is ontzettend jong en daarom is het hele dorp gehuld in een sfeer van uitgaan, gave dingen doen, backpackers, skien en boarden. Als ik er nu aan terugdenk heb ik het idee dat er overal de hele tijd muziek klonk en dat er altijd wel iets leuks te doen was. De eerste dag was slechts een halve dag, dus toen was het vooral uitpakken het stadje en het nachtleven verkennen.

De volgende dag stapten Felicia en ik opnieuw in een bus voor een dagtripje naar Milford Sound. 5 uur in de bus met een hele grappige buschauffeur (hij zette o.a. de Mission Impossible theme op toen we door een tunnel gingen en liet de bus van links naar rechts zwalken voor het spannende effect haha, hilarisch), vervolgens 2 uur op een boot over een meer tussen hoge groene en grijze bergen en daarna weer 5 uur in de bus terug. Klinkt helemaal niet leuk, maar als je eenmaal aan de afstanden in Aussie en Kiwiland gewend bent, is 5 uur rijden helemaal niet zo lang. En het uitzicht was telkens weer fantastisch! Dat maakte het allemaal echt helemaal goed. Wat het nog beter maakte: Nederland won die dag van Costa Rica! Er zaten nog 2 andere Nederlanders in de bus en zij hadden af en toe bereik met hun telefoon om deeltjes van de wedstrijd te zien. Na de verlenging kwamen we echter in een gebied waar bereik niet meer mogelijk was en dus moesten we het spannendste deel, de penalty's, missen. Maar na een uurtje spanning kwam het verlossende smsje binnen op iemands telefoon: Nederland won! :D Hele goede dag! Die avond hebben we Queenstown's meeste beroemde burger gegeten, de Fergburger, Gluhwein gedronken in een leuke bar en naar bed.

Ik had die nacht heerlijk geslapen, maar helaas kan Felicia niet hetzelfde zeggen. Ze lag veel wakker van de zenuwen, want die ochtend zouden we onszelf van een klif af gooien! :) De Nevis Swing, een beetje als een bungeejump, maar dan anders: samen 70 meter volledig vrije val naar beneden en vervolgens 300 meter door een dal swingen. Eng, maar wat een adrenalinekick! Helaas in de val m'n sjaal verloren haha. De mannen die mensen naar beneden laten vallen vinden zichzelf trouwens ontzettend grappig, want ze laten geen kans voorbij gaan om met je te dollen. Toen ze ons weer optakelden, was ik zo dom om ze te vertellen dat ik dat het allerengste vond. Het ging namelijk heel langzaam en vrij schokkerig, wat toch wel wat hoogtevrees bij mij los maakte. Om een beetje te pesten hebben ze ons toen nog langer laten zweven en heen en weer laten slingeren... laten we het erbij laten dat de video vooral veel scheldwoorden bevat. Maar ondanks dat, heel gave ervaring! Daar is Queenstown trouwens ook zo bekend om; de vele bungeejumps e.d. die je er kunt doen. De eerste bungeejump van de wereld staat in Queenstown, opgericht door A.J. Hackett, die de eerste bungeejump ter wereld uitvoerde en vervolgens onder andere van de Eiffeltoren is gesprongen. Na deze swing had ik een rustige middag en in de avond deed een groot deel van onze Westkust-groep mee aan een pubcrawl. Leuke manier om afscheid te nemen, want ik zou de volgende ochtend vertrekken. Felicia bleef nog een extra nacht in Queenstown, dus daar splitsten we ons op.

8 juli vertrok ik dus vroeg in de ochtend met slechts een kleine buslading uit Queenstown en op weg naar Lake Tekapo. Gelukkig vertrokken twee anderen met wie ik vriendjes was geworden ook op die dag, dus de volgende twee dagen ging ik vooral veel met Emmalee en David om. Deze dagen deden we echter vrij weinig, het was echt een soort afscheid van Nieuw Zeeland. De laatste dag, 9 juli, kwamen we aan op onze eindbestemming weer in Christchurch. Daar hebben we nog even rondgelopen, sushi gegeten en een paar biertjes gedronken. Niet teveel natuurlijk, want ik moest de volgende ochtend om 3 uur opstaan om m'n vlucht naar Sydney te halen.

Moe maar voldaan vertrok ik die nacht uit het land van de Kiwi's. Wat een mooi land en wat een leuke ervaring. Wat een leuke mensen heb ik ook ontmoet; mensen die ik zeker nog eens vaker hoop te ontmoeten in deze grote kleine wereld. Echt waar, Nieuw Zeeland is een aanrader en ik kom er zeker nog eens terug. 10 dagen was veel te kort, maar ik heb zo'n vermoeden dat ik nog wel vaker ga zeggen dat m'n tijd hier te kort is...

Op dit moment zit ik dus in Byron Bay. Sydney heb ik al gehad en morgen vertrek ik naar Surfers Paradise. Maar Sydney en Byron zal ik in een volgend berichtje beschrijven; deze is al veel te lang ;).

Tussen alle drukke activiteiten door moet ik wel zeggen dat ik Nederland en al m'n vrienden en familie echt begin te missen. Nog iets meer dan een maandje hier en dan kom ik weer terug. Hopelijk gaat alles goed thuis. Ik probeer up to date te blijven, maar m'n telefoon begint het te begeven dus dat is af en toe wel lastig. But no worries ey!

See you when I see you!

Liefs,
Gabrielle