The tropics

En toen kwam ik aan in Cairns, voor vele backpackers de eindbestemming en voor even zo veel backpackers nog slechts het begin. Bergen en sneeuw had ik nu gezien in Nieuw-Zeeland, grote steden als Sydney, kleine badplaatsjes zoals Noosa en Byron Bay, eilanden als Fraser en dan nu: de tropen. Omdat Cairns voor veel mensen de eindbestemming is, is het ook het grote meeting point op de East Coast; iedereen die je op je reis omhoog ontmoet, is op een gegeven moment daar en dikke kans dat je ze weer ziet. Ik kwam in Cairns met Justin en Maisie en zou in de komende dagen Beth, Kim, Helle, Luke en nog wat andere mensen weer ontmoeten.

Beth, m'n enige maatje die ik echt sinds Byron Bay in bijna iedere plek weer had gezien, zou de volgende ochtend al aankomen en meteen met ons in een busje springen voor een dagtour naar de Atherton Tablelands! Wat dit precies is, wisten we eigenlijk allemaal niet helemaal, maar het zat in ons pakket, dus dan ga je :). Het bleek vooral veel regenwoud en veel watervallen te zijn. Helaas was het deze dag behoorlijk mistig en regenachtig (hoort er ook bij in de tropen), anders zouden we op iedere plek wel gezwommen hebben. Een paar dappere dodo's deden dat dan ook, maar wij bewaarden onze moed voor de Millaa Millaa falls; een mooie waterval waar de clip van "Mysterious Girl" van Peter Andrews (?) is opgenomen. Koud!! Zo koud, maar het was het waard voor de foto's en het verhaal: wij hebben ook achter de waterval gedanst, net als in de clip. Een paar andere hoogtepunten van deze dag waren het zien van een schildpad in een van de meertjes en het zien van twee slangen! Slapende slangen, gelukkig, anders zou ik dit nooit als een hoogtepunt omschrijven. Weer terug in Cairns zijn Beth, Maisie en ik toen wat gaan eten in een Irish Pub om de dag af te sluiten.

De volgende ochtend stond er niet zoveel op het programma. Maisie en ik hadden een massage geboekt om 11 uur en daarna hadden we de dag vrij. Ho, wacht even, massage?? Ik was toch een arme backpacker?? Ja klopt, maar dit was een heel ander verhaal. Twee dagen ervoor liepen Maisie en ik in de avond door Cairns om het stadje te verkennen. Maisie had nogal last van haar rug en ze gaat thuis vaak naar een specialist daarvoor. Nu wilde ze d'r rug ook in Cairns even laten inspecteren en vroeg daarom in een massagesalon naar een specialist in de buurt. De man was heel aardig en wees ons de specialist, maar hij stelde ook voor dat hij even naar d'r rug kon kijken en vertellen of het echt nodig was om naar een specialist te gaan. Dat deed hij gratis, dus prima. Wij naar binnen, Maisie kreeg een hele backcrack. Blijkbaar exact hetzelfde als wat haar specialist in Engeland normaal deed, dus Maisie was helemaal enthousiast over deze vent. Hmmm, ik had ook best last van m'n rug, dus vroeg ik of hij misschien ook even naar de mijne kon kijken. Dat deed hij dan wel, maar al bij de eerste crack bleek dat mijn rug zelfs erger was dan die van Maisie haha. Mijn rug bleef maar kraken en Maisie lachen en ik maar pijn lijen, haha, het was een tafereel. Altijd fijn om te denken dat je prima in orde bent en dan zoiets te horen krijgt... Maar na deze hele gratis behandeling voelden we ons schuldig en boekten we allebei een massage voor twee dagen erna. Heerlijk, eigenlijk aan te raden aan iedere backpacker!
De rest van de dag besteedden we toen aan het boeken van een skydive (!) en het eten van sushi.

Bam, de volgende dag om 7.20 zou het gebeuren! We werden opgehaald bij ons hostel, Gilligan's, en in een busje gezet dat ons afvoerde naar de plek van waaruit ze ons uit een vliegtuig zouden gooien. En daar betaal je dan bakken met geld voor... Nee, het was FANTASTISCH! De spanning bouwde zich ontzettend op in het busje. Ik had eigenlijk een skydive geboekt met landing op het strand, maar door de sterke wind was dat deze dag helaas niet mogelijk. Echter, ze boden me wel een alternatief aan: iedereen zou bij 14.000 feet springen, maar ze konden mij dan meenemen naar 15.000 feet. Aaaaaaa, maar ja natuurlijk! Aangekomen op de plek des oordeels werd ik toen voorgesteld aan mijn instructeur Phil. Phil is een man van in de 50 en heeft de meeste sprongen in Australie en waarschijnlijk zelfs in de wereld op zijn naam staan; meer dan 32.000 keer in 43 jaar is hij uit een vliegtuig gesprongen. Dat stelde me wel een beetje gerust. Wat die instructeurs wel heel leuk vinden, is met je dollen en grapjes maken om de mensen een beetje nerveus te maken of ze in ieder geval niet van hun angst af te helpen. Andere instructeurs kwamen dan ook naar me toe met "Ga je met hem springen? Oei, hij is wel oud en zijn reactiesnelheid is niet meer zo goed" of "Phil, heb je ook zo'n kater? Ik zag je vannacht nog in de goot liggen." Hartstikke grappig natuurlijk...
In het vliegtuig kwam de angst pas echt opzetten. Ik zag eerst twee mensen eruit vallen op 10.000 feet, vervolgens de rest op 14.000 feet en toen moest ik nog meer omhoog! Op 15.000 feet ging het lichtje dan op groen, Phil deed de deur open, hing mij uit het vliegtuig en... we vielen! Twee seconden denk ik dat we door de lucht tuimelden en toen kwamen we in de juiste postitie. Ik mocht m'n armen spreiden en jaaaaa, we vlogen! 70 seconden vrije val, al voelde het als 10 seconden. Echt een bizarre ervaring en ik denk dat m'n lichaam in een soort shock verkeerde, want ik kan me er nu eigenlijk maar weinig actief van herinneren. Ik weet wel dat ik het ontzettend gaaf vond en het voorbij was voor ik het wist. Als mensen een keertje willen lachen om mijn doodsbange gezicht, dan mag je de video best komen bekijken. Weer terug in Gilligan's was ik na alle adrenaline meteen in slaap gevallen bij het zwembad en die avond was het tijd om Cairns echt goed te verkennen met een party bus pub crawl! Al met al een ontzettend goede dag.

De volgende dag, zondag 10 augustus, stond er weer een tripje op het programma: snorkelen in het Great Barrier Reef! Helaas was deze dag erg bewolkt en regenachtig en moesten we eerst twee uur in een hobbelende boot zitten. Veel mensen werden zeeziek en ook ik voelde me niet al te goed. Dat gevoel bleef de hele dag een beetje hangen, dus ik heb het niet super naar m'n zin gehad. Maar ondanks dat lag het GBR er weer mooi bij en heb ik weer vele kleuren visjes en koraal mogen bewonderen. Wat wel weer fantastisch was aan deze dag, was het eten. Oh, het eten. Heerlijk lunchbuffet en vers fruit en koekjes en cheese&crackers. Zoveel eten op al die tours... Ik bereid jullie maar vast voor; ik heb tegenwoordig een bolle kop en een extra speklaag...
Weer terug in Cairns was ik te moe om te functioneren en viel ik al gauw in wat een onverstoorde heerlijke slaap had moeten zijn, ware het niet dat ik rond een uur of 1 wakker werd van de geluiden en geuren van een kotsende jongen in m'n kamer. Yum.

Maandag 11 augustus was dan de allerlaatste echte dag op de East Coast voor Beth en mij en dat zouden we die avond dan ook goed vieren. Overdag niet zoveel gedaan; wat souveniertjes gekocht en bij het zwembad gelegen. Rond een uurtje of zes gingen Beth en ik nog even de stad in en kwamen op het idee om die avond uit te gaan in een volledig Australische outfit; shorts met de Australische vlag, een oversized hemd met Australie erop en een zonneklep met, jep, de Australische vlag. En de tijdelijke tatoeages met de vlag niet te vergeten. We zagen er echt belachelijk uit, maar het was hilarisch. Met z'n tweeen gingen we het hostel langs en vonden Luke, Kim, Helle, wat Nederlanders en wat vrienden van Beth. Big night out; een waardig vaarwel.

Op dinsdag zou ik naar Alice Springs vliegen. In de brandende zon nam ik afscheid van Cairns, Gilligan's en alle andere mooie East Coast herinneringen. Ik had medelijden met Beth, die die ochtend al om 7 uur in het vliegtuig was gestapt naar Londen. Een beetje melancholisch kwam ik aan op het vliegveld en liep naar de balie, om opeens een "Gabby!" naast me te horen. Beth! Nog volledig in dezelfde outfit als de nacht ervoor, de tatoeages nog op d'r gezicht en armen, "I missed my flight." Hahaha, ik heb zo hard gelachen! Zij vond het ook eigenlijk allemaal heel grappig en ze kon meteen een nieuwe vlucht boeken, dus de ramp was niet zo groot. Ze moest wel nog een extra 24 uur in Sydney wachten. Eigenlijk waren we allebei best blij dat ze d'r vlucht gemist had, want nu konden we nog een uurtje keihard lachen om de avond ervoor en de situatie waar we ons nu in bevonden.
Helaas moest ik toen echt het vliegtuig in. Beth is sowieso een maatje geworden die ik nog een keer ga zien, zij het in Amsterdam, zij het in Londen.

En zo gebeurde het dat ik de East Coast achter me laatte en op weg ging naar mijn laatste avontuur: the Red Centre.

See you when I see you!

Liefs,
Gabrielle