The Big Red Nothing

Al vanaf het allereerste begin stond Alice Springs in grote letters op m'n to-do-lijstje. "The real Australia". Het midden van het land, omgeven door een woestijn van rood zand en grote stenen. Alice Springs zelf is niet zo bijzonder; het is een relatief kleine stad in the middle of nowhere met een hoog percentage Aboriginals. Dronken Aboriginals vooral, hangend op de straten en naar elkaar schreeuwend in hun eigen native taal. Eigenlijk is het een vrij treurige bedoeling, want nagenoeg alle Aboriginals die in Alice Springs op de straten rondhangen zijn depressief. Vaak zijn ze uit hun communities gekickt omdat ze alcohol wilden drinken en dat mag niet in Aboriginal communities. Dan komen ze naar Alice Springs, verblijven met z'n allen hutje mutje in een huis en hebben eigenlijk nul kansen op verbetering; ze spreken de taal niet of amper en hebben geen of nauwelijks scholing gehad, waardoor er weinig voor ze is op de arbeidsmarkt. Geld krijgen ze van de overheid, omdat dit land zich schuldig voelt over wat ze de Aboriginals allemaal aan hebben gedaan in het verleden; genocide, kinderen bij hun moeders vandaan gehaald en in "whitefella" gezinnen geplaatst, geprobeerd om ze met blanken te kruisen om een blanker ras te krijgen, etcetera. Echt bizar wat hier allemaal gebeurd is, en zo kort geleden ook. Ik geloof dat de Stolen Generation iets was van begin 20e eeuw en Aboriginals zelf zijn pas sinds de jaren '50 officieel geaccepteerde inwoners van Australie. Bizar toch? En dit enorme racisme is nog steeds goed merkbaar in Aussie; vooral op het platteland worden kinderen letterlijk opgevoed met het idee dat Aboriginals slechte mensen zijn. Men wil van ze af, ze voegen niks toe en leven van "hun belastinggeld". Dingen zijn echt goed mis hier als het om Aboriginals gaat. Het is een moeilijk onderwerp, want wat doe je ermee? Aan de ene kant willen zij ook niet terug naar naakt rondlopen en jagen voor hun eten, maar aan de andere kant is de blackfella lifestyle zo anders dan die van de whitefellas dat ze moeilijk in onze Westerse maatschappij opgenomen kunnen worden. Maar goed, gelukkig zit ik niet in de Australische politiek en hoef ik hier geen beslissingen over te maken.

Zelf ben ik enorm geinteresseerd in de Dreamtime of Dreaming; de Aboriginal geschiedenis, religie, lifestyle, wet. De Dreamtime is de tijd waarin alles in de wereld vorm kreeg. Mythische voorouders zoals the rainbow serpent bewogen zich over het land en op die manier zijn bergen en dalen en rivieren tot stand gekomen. De wegen die deze wezens hebben afgelegd hebben allemaal een verhaal, een mythe zoals wij het zouden noemen, en al gaande hebben de voorouders deeltjes van zichzelf achtergelaten in het landschap. Iets fysieks of een deel van hun ziel; de Aboriginals geloven dat de voorouders nog aanwezig zijn in het landschap en daarom leven ze ook heel dicht bij de natuur. Het landschap is hun kerk. Ze zien letterlijk overal om hun heen bewijzen van de aanwezigheid van hun voorouders. Ieder stuk land heeft een eigen verhaal met een eigen voorouder en op die manier werden de verschillende communities ook van elkaar gescheiden. In het gebied rondom Alice Springs is er 1 plek die vooral heel belangrijk is in the Dreaming: Uluru. Ayers Rock, zoals de whitefella naam luidt. En dat was de reden dat ik hier zo graag naartoe wilde.

Woensdag 13 augustus werd ik om 6 uur in de ochtend opgehaald door een busje van Mulga's tours om een driedaagse tour te beginnen. De tourguide heette Heff en we waren met een relatief klein clubje: 12 mensen. Een ander Nederlands meisje, Maartje, enkele Fransen, Oostenrijkers (?), een Taiwanees, Canadees, Brit en Koreaanse. Het was maar liefst 5 uur rijden door de woestijn naar het Uluru-Kata Tjuta National Park, waar we eerst naar het Cultural Center gingen om over de Dreamtime te leren. Vervolgens reden we verder en zagen we de grote steen die Uluru heet voor ons opdoemen. Eindelijk! Echt een prachtig gezicht: vanuit het niets komt er ineens een grote, rode steen uit de grond. Toen we daar waren, snapte ik heel goed waarom die plek zo heilig was voor de Aboriginals. Het is een mysterieuze plek; mooi, maar bizar. Bizar mooi. 3 uur duurde het om om de hele steen heen te lopen en iedere 5 minuten zag hij er weer anders uit.
Na deze wandeling gaf Heff ons nog wat meer uitleg over hoe de Aboriginals de steen gebruikte. Er waren plekken voor alleen vrouwen en plekken voor alleen mannen. Er waren plekken waar kinderen door hun grootouders gedoceerd werden hoe te leven; plekken waar kennis werd doorgegeven over het land, eten verzamelen, de wetten, rituelen, tradities en natuurlijk alle voorouders. Het was een heel belangrijke plek.
Hierna reden we naar een plek vanaf waar we de zonsondergang over Uluru konden zien. Wederom magisch, want wanneer de zon bijna onder is, lijkt het net alsof Uluru licht geeft. Alle tinten rood komen voorbij in de paar minuten voordat de zon onder is. B-e-a-utiful.
Toen was het tijd om naar onze kampeerplek te gaan. We aten, dronken wat wijn bij het kampvuur en kleedden ons vooral heel warm aan. De temperatuur daalt heel snel zodra de zon onder is en in de nachten werd het zelfs min 1! Super chill als je buiten slaapt. Maar dat slapen was nog een hele beleving, want we sliepen in swags. Een swag is een kruising tussen een eenpersoonstent en een grote slaapzak. Het heeft een dun matrasje en een flap die je over je hoofd kunt doen tegen de kou. In onze slaapzak in onze swags was het nog best prima te doen, dus ik viel iedere avond in slaap zonder de flap over m'n hoofd en volledig onder de sterrenhemel. Een fantastische sterrenhemel! Ik heb de melkweg super duidelijk gezien, the Southern Cross en Orion's Belt. Ook heb ik een emoe in de sterren gezien, een hemellichaam dat de Aboriginals vooral veel gebruikten. De tweede nacht wees Heff ons Mars en Saturnus (Mars had echt een rode gloed!) en in de ochtend konden we Venus zien. WAUW! Als je daar in je swag in de woestijn ligt, onder deze prachtige hemel met zoveel sterren dat het je duizelt; dat is toch wel echt een bijzondere ervaring.

De tweede dag werden we weer om 5.15 uur gewekt. We moesten namelijk op tijd zijn voor de zonsopkomst, iets wat we wederom gingen bekijken met uitzicht op Uluru. Hierna reden we naar de andere grote rotsformatie in het National Park: Kata Tjuta of the Olgas. Dit is eigenlijk nog bizarder dan Uluru; het lijkt op grote heuvels van steen, perfect rond en rood. Ik zal later wat foto's plaatsen, want het is eigenlijk moeilijk te omschrijven. Hier hebben we 4 uur doorheen gehiked in het zonnetje, zeer goede manier om je ochtend door te brengen.
Na deze hike was het alweer tijd om naar onze volgende kampeerplek te rijden, want die lag zo'n 3,5 uur verderop. Hier hebben we wederom lekker gegeten, marshmellows geroosterd boven het kampvuur en weer op tijd in onze swag gekropen.

De volgende ochtend stond de wekker namelijk weer op 5.30 uur. Deze ochtend stond een hike door Kings Canyon op het programma. Dit was ook weer heel gaaf. Hier kon je heel goed zien dat het midden van Australie ooit op de bodem van een oceaan lag; hier en daar zag je golfjes in het gesteente en we hebben zelfs een fossiel van een kwal gezien! Op de top van Kings Canyon had je een heel goed uitzicht over het omringende landschap: duizenden kilometers met helemaal niks. Rood zand, bosjes, bomen en verder helemaal niks. Echt een bizar landschap, zoiets had ik nog nooit eerder gezien. Ik vond het wel chill, al dat niks. Lekker rustig.
Na deze hike van ook weer ongeveer 3 uur, was het alweer tijd om terug te keren naar Alice Springs. Op de terugweg veel met Heff over Aboriginals en astronomie gepraat en die avond zouden we met de hele groep wat eten in het hostel en een paar biertjes drinken. Hele leuke afsluiter van wat een supermooie tour was. Bizar, zo anders dan al het andere dat ik al gezien had, maar echt fantastisch. Heel blij dat ik het gedaan heb :).

En als dat allemaal nog niet genoeg was, bleek dat ik ook nog eens in town was voor de beste dag van het jaar in Alice Springs! Op zaterdag was er een groot evenement in Alice, de Henley-on-Todd. Dit is in weze een grote bootrace in de Todd River. Echter, deze bootrace is denk ik de enige bootrace in de wereld die afgelast wordt als er daadwerkelijk water in de rivier is haha. De Todd River is namelijk altijd droog, op enkele dagen in het jaar na. Tijdens Henley-on-Todd kan iedereen zich inschrijven om mee te doen met een van de spelletjes. Er is een wedstrijd in zandscheppen, grote en kleine bootraces waarbij men letterlijk in een bodemloze boot staat en rent, badkuipraces, touwtrekken, peddelen met een schep, noem maar op. En op het eind van de dag is er een grote westrijd waarbij drie grote boten op auto's het tegen elkaar opnemen; the Vikings, the Pirates en the Navy. Op iedere boot zaten dan een stuk of 15 verkleedde mensen die elkaar bekogelden met waterballonnen, kleurbommen en alles wat los en vast zat. Only in Australia...
Maar omdat iedereen zich in kon schrijven voor de wedstrijdjes, liet ik deze kans niet aan me voorbijgaan! Samen met Maartje en wat random mensen van het hostel hadden we ons gek verkleed en gingen we voor goud op een van de bootraces. Ons team was gek, dronken en super fanatiek. And guess what? We won!! Superleuk! We werden ook echt gehuldigd en dat soort dingen, dus ik ga nu met een medaille naar huis! Echt een vage dag ook weer, maar hartstikke leuk. Gekke Aussies.

Op zondag was het dan opnieuw tijd om afscheid te nemen van een avontuur. M'n laatste tour zat erop... M'n reis zat erop. Ik ben klaar. Zo raar. Ik ben nog helemaal niet klaar, maar toch moet ik naar huis. Eerst nog 2 daagjes terug in Melbourne en dan is het klaar...

See you when I see you!

Liefs,
Gabrielle